مارتین اسکورسیزی یکی از بزرگ‌ترین کارگردانان در ژانر درام‌های جنایی است، اما بیشتر فیلم‌های مهم او با حضور رابرت دنیرو ساخته شده‌اند. سه‌گانه‌ی غیررسمی رفقای خوب، کازینو و مرد ایرلندی شاهدی بر این موضوع است. اگر بخواهیم فراتر برویم، آثار کلاسیکی مثل راننده تاکسی و فیلم اخیر قاتلان ماه گل نیز در همین دسته قرار می‌گیرند. با این پیشینه، هر فیلمی که دنیرو را در نقش یک گانگستر به تصویر بکشد، ناگزیر با این شاهکارها مقایسه خواهد شد. این سرنوشتی است که فیلم شوالیه‌های آلتو به‌سختی می‌تواند از آن فرار کند. در این پست به نقد و بررسی فیلم The Alto Knights می پردازیم.
این فیلم، به کارگردانی بری لوینسون (صبح به خیر ویتنام و مرد بارانی)، رابرت دنیرو را در دو نقش واقعی از جهان تبهکاری دهه ۱۹۵۰ قرار داده است. البته این اولین باری نیست که در یک فیلم گانگستری یک بازیگر نقش دو شخصیت را ایفا می‌کند؛ مانند آنچه تام هاردی در افسانه انجام داد. اما این ایده فرصتی بود تا دنیرو بار دیگر استعداد بازیگری خود را نشان دهد. با این حال، هرچند که ایده فیلم جذاب به نظر می‌رسد، اما شوالیه‌های آلتو نه یک داستان جنایی تأثیرگذار ارائه می‌دهد و نه ایده‌ی جاه‌طلبانه‌اش را به‌درستی توجیه می‌کند.
نقد و بررسی فیلم The Alto Knights
فیلم در اوج قدرت مافیا در آمریکا روایت می‌شود، زمانی که شبکه‌های تبهکاری در سراسر کشور نفوذ گسترده‌ای داشتند. اما مرکز این ماجراها نیویورک است؛ جایی که دو رئیس مافیا (هر دو با بازی رابرت دنیرو) از دوستان صمیمی به دشمنانی خونی تبدیل می‌شوند.
خرید انواع مانیتور مخصوص فیلم و بازی
فرانک کاستلو، یکی از این دو شخصیت، فردی خوش‌نام در جامعه است که با ظاهری خیّرانه، فعالیت‌های مجرمانه خود را پنهان می‌کند. در مقابل، ویتو جنووسه، یک مافیای بی‌پرواست که می‌خواهد به هر قیمتی به قدرت برسد. اختلاف نظر این دو در مورد آینده‌ی امپراتوری‌شان، به رقابتی خونین منجر می‌شود که کل سازمان مافیا را در آستانه نابودی قرار می‌دهد.
نقد و بررسی فیلم The Alto Knights
اما فیلم چگونه این دو شخصیت را به تصویر می‌کشد؟ در کمال تعجب، داستان بیشتر روی فرانک کاستلو متمرکز است و تقریباً تمام گذشته‌اش با جزئیات روایت می‌شود، درحالی‌که جنووسه بیشتر نقش یک ضدقهرمان در سایه را دارد. این در حالی است که فیلم می‌توانست با ایجاد یک روایت دوگانه، مانند شتاب (فیلم ران هاوارد)، به هر دو شخصیت وزن برابری بدهد. در نتیجه، بخش مربوط به کاستلو بیش از حد طولانی و پر از جزئیات اضافی شده، در حالی که شخصیت جنووسه سطحی و کم‌رمق باقی می‌ماند.
رابرت دنیرو در دو نقش؛ موفقیت یا شکست؟
در حالی که فیلم در پرداخت شخصیت‌ها مشکل دارد، دنیرو تمام تلاشش را کرده تا هر دو شخصیت را زنده کند. او به شکل قانع‌کننده‌ای به عنوان دو فرد مجزا ظاهر می‌شود. فرانک کاستلو تا حد زیادی همان دنیرو همیشگی است، درحالی‌که ویتو جنووسه شخصیتی اغراق‌شده‌تر و شبیه به نقش‌های جو پشی دارد. البته گریم دنیرو در نقش جنووسه همیشه متقاعدکننده نیست، اما فیلم در ارائه‌ی این دو شخصیت به‌عنوان افرادی مجزا عملکرد بدی ندارد.
نقد و بررسی فیلم The Alto Knights
اما چرا اصلاً دنیرو باید هر دو نقش را بازی کند؟ این تصمیم، برخلاف آنچه ممکن است به نظر برسد، عمق معنایی خاصی ندارد و بیشتر شبیه یک ترفند تبلیغاتی است. در حالی که بازیگران زیادی در هالیوود قادر به ایفای نقش یک رئیس مافیا هستند، این انتخاب تنها باعث شده فیلم بیشتر شبیه یک نمایش تک‌نفره باشد تا یک درام جنایی منسجم.
مشکلات فیلم ؛ از ریتم کند تا دیالوگ‌های بی‌هدف
یکی از نقاط ضعف اصلی فیلم، حجم زیاد دیالوگ‌های توضیحی است. بخش‌های زیادی از فیلم صرف گفتن گذشته‌ی شخصیت‌ها می‌شود، به جای آنکه این داستان‌ها را در قالب فلش‌بک‌ها یا صحنه‌های خلاقانه به تصویر بکشد. تدوین ضعیف نیز به این مشکل دامن زده است؛ در صحنه‌ای که یکی از شخصیت‌ها مورد حمله قرار می‌گیرد، برش‌های سریع و نامناسب باعث می‌شود تأثیرگذاری لحظه از بین برود.
نقد و بررسی فیلم The Alto Knights
از همه بدتر، کاستلو و جنووسه در کل فیلم تنها دو یا سه صحنه مشترک دارند، بنابراین دوستی سابق آن‌ها بیشتر یک ادعا باقی می‌ماند تا یک واقعیت ملموس.
ریتم کند؛ فیلمی که از «مرد ایرلندی» هم طولانی‌تر احساس می‌شود
با اینکه شوالیه‌های آلتو حدود دو و نیم ساعت از مرد ایرلندی کوتاه‌تر است، اما به طرز عجیبی کندتر و طولانی‌تر به نظر می‌رسد. این به دلیل صحنه‌های اضافی و مکالمات بی‌هدف است. بسیاری از دیالوگ‌ها صرفاً درجا می‌زنند و کمکی به پیشبرد داستان نمی‌کنند. به‌عنوان مثال، یک خط داستانی فرعی درباره‌ی تلاش جنووسه برای تصاحب یک باشگاه شبانه، بدون تأثیر خاصی بر داستان، به مدت طولانی ادامه دارد. در همین حال، کاستلو تقریباً تمام این مدت را صرف تماشای تلویزیون می‌کند!
نقد و بررسی فیلم The Alto Knights
ریتم کند فیلم را می‌توان تحمل کرد، اگر در آن تنش یا تعلیق کافی وجود داشت. اما در اینجا، همه‌چیز به طرز قابل‌پیش‌بینی‌ای جلو می‌رود، تا جایی که یکی از مرگ‌های کلیدی فیلم در پرده‌ی سوم، کاملاً واضح و قابل حدس است.
لحظات جذاب، اما ناکافی
البته شوالیه‌های آلتو کاملاً خالی از لحظات درخشان نیست. برخی از صحنه‌ها به‌طور واقعی بامزه‌اند؛ به‌خصوص درگیری‌های لفظی بین ویتو جنووسه و وینسنت گیگانته (کازمو جارویس)، که یکی از بخش‌های سرگرم‌کننده‌ی فیلم است. حتی برخی لحظات به‌طور ناخواسته خنده‌دار هستند، مثل صحنه‌ای که یک سگ پامرانین به‌وضوح از بازی در فیلم امتناع می‌کند!
با این حال، فیلم در ایجاد یک لحن ثابت مشکل دارد. در حالی که پایان‌بندی فیلم باید یک اوج دراماتیک باشد، بیشتر شبیه یک کمدی اسلپ‌استیک از آب درآمده است.
جمع‌بندی؛ ایده‌ای که به هدر رفت
شوالیه‌های آلتو می‌توانست روایت جذابی از یک ماجرای واقعی باشد، اما در پرداخت داستان خود شکست خورده است. اتفاقاتی که در فیلم به تصویر کشیده می‌شوند، تأثیری ماندگار بر دنیای مافیا و نگاه عمومی به آن داشته‌اند، اما این روایت سینمایی نمی‌تواند اهمیت تاریخی آن را به‌درستی منعکس کند. شاید اگر این ماجرا در قالب یک مستند با روایت رابرت دنیرو ساخته می‌شد، نتیجه‌ی بهتری به دست می‌آمد.
نقاط قوت و ضعف
✅ رابرت دنیرو دو بازی قابل قبول ارائه می‌دهد.
✅ برخی لحظات واقعاً بامزه (چه عمدی و چه غیرعمدی).
❌ بازی دنیرو در دو نقش بیشتر شبیه یک ترفند تبلیغاتی است.
❌ دیالوگ‌های بیش از حد توضیحی.
❌ تدوین ضعیف و ریتم کند.
🎬 تاریخ اکران: ۲۱ آوریل ۲۰۲۵
⏳ مدت زمان: ۱۲۰ دقیقه
🎥 کارگردان: بری لوینسون
✍ نویسنده: نیکلاس پیلیجی
نظرات کاربران